Писатели о крае

    Памяць дарог (Паўлаў Уладзімір Андрэевіч)

    За Любанем растуць баравікі —
    У негрыбную пору вестку чую.
    Ну як я з ею ноч пераначую,
    Калі цяпер пайшоў бы напрасткі

    У бор знаёмы, пералесак ніцы,
    У тое лета, дзе даўно не быў?!
    Там столькі дзён маіх і светлых дзіў,
    Нібыта на мурашніку ігліцы.

    За Любанем растуць баравікі!
    Званіць сябрам мне трэба неадкладна,
    Купіць бензіну — ім каб не накладна, —
    Хіба ж уседзець можна ў час такі?!

    Ну, хто хутчэй з вас, Казімір ці Толя,
    Чыя машына сёння на хаду?
    Праз тры гадзіны вас я завяду
    У месцы, што й не сніліся ніколі.

    Хоць лесам вас, я знаю, не здзівіць:
    Адзін — з-пад Оршы, гэты — з Налібокаў...
    Залегла памяць, як вала, глыбока,
    Якую мне, дастаўшы, піць і піць.

    Сустрэне Феня Конанава нас —
    Пры ўездзе ў горад з каменю дзяўчына.
    Усмешлівымі шчырымі вачыма
    Нам партизанка скажа: "Ў добры час!"

    А ля развілкі сакратар абкома
    Таварыш Брагін — помнік тут яму.
    Не вянуць кветкі ўлетку і ўзіму
    У скверыку далей не выпадкова.

    Шаршнёва Рыма тут ляжыць з вайны,
    Камбрыг Шашура, іншыя героі.
    Іх жыцці хай нам мужнасці патрояць
    Супроць нахрапнай сытае маны.

    Мінуем абмялелую Арэсу —
    Аціхлы пульс пратокаў і балот.
    Раскажуць без мяне пра намалот,
    Я ж павяду на Зыслаў вас, да лесу.

    Зямлянкі тут пад соснамі урыты,
    Прапелера трайнік над галавой.
    Захопнік, што ішоў на нас вайной,
    Ва ўсе часы смяротна быў тут біты.

    А во крышталем дзынкнула Урэчча,
    У бок гаршка пастукаў Дарасін.
    Ажно з Замошша бачна: над усім
    Сінее Мір-гары сярэднявечча.

    Сабе малога падсаджу на крамы:
    Лічы, брат, салігорскія капры!
    Нічога ў часе, памяць, не сатры —
    Счакана мама тупае ля брамы.

    Той самы міг, што будзе праз вякі
    Цябе сюды з любое далі весці.
    Бо не былі ж галоўнымі мне весці:
    За Любанем растуць баравікі.

    То для мяне была толькі прычына
    Дамоў пад'ехаць, край свой паказаць.
    Я хлопцам зразумелы — што й казаць! —
    Саміх не раз радзімай іх лячыла.

    Успамінаем, як урок забыты,
    Пра сцежкі, што ў Замошша прывялі.
    Мы тут і ўСавы Паўлава былі —
    У дзевятнаццатым падпольшчык быў забіты.

    А з маці хоць і ноч прагавары,
    Не ўсё раскажаш...
    Калі спаць палягуць,
    Я чую нетаропкую развагу:
    — Харошыя, сынок, твае сябры.

    Дык чуеце, пазніцца не з рукі.
    Няўрод грыбны не ўсюды — не бяда.
    Хутчэй усе ў машыну і — гайда:
    За Любанем растуць баравікі!
    1982 г.

    © 2024. П а м я т ь. Любанский район