Паўлаў Уладзімір Андрэевіч

    У родным краі


    У хаце той, дзе нарадзіўся я,
    Прыгадваецца кожны раз нязменна
    Адчаю побыт бежанска-ваенны:
    На кожны кут — Асобная сям'я.

    Палучаныя гювяззю вайны,
    Жабрацкім лёсам і бядой адною,
    Адзіны мелі дах над галавою
    Тубыльцы — мы, Выгнаннікі — яны.

    Як не страляла ўранні за акном
    I ў бліндажы было не трэба бегчы,
    Нас гадавалі бульбачкаю з печы
    I мне датуль нязнаным талакном.

    У хаце, дзе нарадзіўся я,
    Без дробнай спрэчкі, аніякай звадкі
    На ногі узнімалі нас салдаткі,
    Хоць мама была ў кожнага свая.

    Калі прынеслі слабага ад ран, —
    Былі мы самі голыя да ніткі, —
    I ўсё ж на бінт знаходзілі наміткі,
    Бо то быў абаронца — партызан.

    I вось ужо — мінула колькі год! —
    Расце перакананне з лета ў зіму:
    Там пачынаў я разумець Радзіму,
    Вучыўся там я пазнаваць народ.

    У краі тым, дзе нарадзіўся я,
    Сваёй хапала і чужой трывогі,
    Ды слалася трыпутнікам пад ногі
    Мая благаславёная зямля.

    Пасля нягоды радасна да слёз.
    Жыццёвыя такія каляіны.
    У краі тым чырвона ад каліны
    I светла — хоць зажмурся! — ад бяроз.

    © 2024. П а м я т ь. Любанский район