Аб грамаду купчастую прысад
Абломваюцца ветраныя далі.
То нашы продкі каля нашых хат
Клянамі і бярозамі пасталі.
Абліччам мне згадаецца акно
I постаццю знаёмай куст ядлоўца.
Па дрэве, як карэніцца яно,
Я вам скажу пра кожнага вяскоўца.
Мае замошцы ўсе перада мной, —
Каго я ведаю і каго не вадаў.
Яшчэ перад Айчыннаю вайной
Былі за вёскай курганы ад шведаў.
Ці так даўно з абуткам праз плячо
У Слуцак пешшу босыя хадзілі,
Карчы ірвалі, спальвалі суччо,
На жніве ў бабках немаўлят радзілі.
Працаўнікі спрадвеку. Штукатуры.
Маглі зварыць капусту а хоць з кульбы.
I пагарэльцу скрыню ў каптуры
Ссыпалі жыта, выстаўлялі бульбы.
Імклівы век, нястрымны бег падзей
Маё Замошша ў часе праспрагалі.
Ля хатнішчаў знаемых мне людзей
Вартуюць дрэвы сумныя прагалы.
Няхай прагалам памяць абміне.
Я — мост перакідны, адзіны сродак,
Каб вечна пазнаваліся ўва мне
Нашчадак мой і мой далёкі продак.
1985 г.