Паўлаў Уладзімір Андрэевіч

    Востраў Зыслаў

    Чэрвень дол дзеразой,
    Нібы коўдрай зялёнаю, выслаў
    Вестку птушкі лясныя
    Разнеслі ў глухія куткі:
    Едуць людзі,
    Едуць
    Да вострава Зыслаў —

    Па напрамках усіх
    Запылілі ізноў
    Бальшакі.
    Каб не выдаць слядоў, —
    Без расы травастой сенакосны,
    Каб не ўбачыць кастроў, —
    Елкі рукі самкнулі ямчэй.
    Разумею вас,
    Птушкі,
    I травы,
    I гонкія сосны,
    Вартавыя і сведкі
    Былых партызанскіх начэй.
    Вам прыпомніўся, мабыць,
    Мароз
    I пякучы і люты,
    Заінелая стынь,
    I барвовы наўсцяж небасхіл,
    I суровыя клятвы
    У скупых на патроны
    Салютах
    Сярод пушчы глухой
    Над пагоркамі
    Брацкіх магіл.
    Вам здалося, напэўна,
    Што зноў зарыпелі калёсы
    I збіраюцца хлопцы
    Са слуцкіх
    Бязлесных раўнін,
    Што ідуць караваны
    Бяззбройных,
    Галодных
    I босых,
    Каб на танках пасля
    Прабівацца
    На дымны Берлін.
    Не жахайцеся, сосны!
    Звіні медуніцамі, ранак! —
    Разрыўныя
    Тут бору
    Ніколі не будуць шчапаць.
    Зняўшы шапкі,
    Ідуць
    Да былых партызанскіх
    Стаянак
    Ветэраны,
    Ўякіх
    Аж да птага раны шчымяць.
    Зняўшы шапкі,
    Ідуць.
    I ад горнасці
    Горбяцца плечы.
    I маршчыны ля веек
    Тужэюць,
    Нібыта кара.
    Зняўшы шапкі,
    Ідуць...
    I ад гэтае простай сустрэчы
    Над магіламі зоркі
    Ярчэюць,
    На сонцы гараць.
    Я гукаю васс, хлопцы,
    3 Дняпра
    I Заходняга Буга,
    Каб сышліся сюды
    Усе аднагодкі мае.
    Трэба чуць вам,
    Як хор
    Беларускай
    Ваеннай
    Акругі
    Пра бярозы і сосны
    На востраве Зыслаў пяе.
    1961 г.

    © 2024. П а м я т ь. Любанский район