Дзе сонца да вёскі так блізка,
Спаліла думкі, як каласы,
Замошша — твая калыска ".
Шаховіч М.
"Ніколі табе не пайсці ў запас"
Уладзімір Андрэевіч Паўлаў нарадзіўся 25 кастрычніка 1935 года ў вссцы Замошша Любанскага раёна Мінскай вобласці ў сялянскай сям"і. Пасля Дарасінскай сярэдняй школы (1954) працаваў ў Любанскай раённай газеце "Кліч Радзімы", служыў ў Савецкай Арміі (1954-1957), скончыў аддзяленне журналістыкі БДУ імя Лсніна (1962 год). Апошнія гады вучобы сумяшчаў з працай на Беларускім радыё, у газеце ''Чырвоная змена'', дзе быў загадчыкам аддзела і адказным сакратаром (1962-1967), затым — адказным сакратаром кінабюлетэня "На экранах Беларусі'' (1967—1971), кансультант Саюза пісьменнікаў (1971-1972). 3 1972 па 1986 гады працуе ў выдавецтве "Мастацкая літаратура"', пасля — зноў у апараце СП БССР. Зараз супрацоўнічае з часопісам "Вясёлка".
"Каласы яго засеўка"
Уладзімір Андрэевіч Паўлаў пачаў выступаць у друку з 1954 года. Аўтар зборнікаў вершаў "Далягляд", "Начная балада", "Светацені", "Што было на Беларусі", "Гадавое кальцо", выбраных вершаў. Піша таксама прозу. Чытач мае магчымасць пазнаёміцца з аповесцямі: "Пажарніцы", "Годы нашы — птушкі", "Ад агню і мяча", "Чуж-чужаніца", "Яжэліха", "Нас поле не насеяна" і інш. У 1987 годзе ў выдавецтве "Мастацкая літаратура" выйшаў двухтомнік выбраных вершаў і прозы Уладзіміра Паўлава. Наш зямляк паспяхова працуе ў перакладзе на беларускую мову твораў рускіх, грузінскіх, літоўскіх, латышскіх, малдаўскіх і іншых паэтаў і пісьменнікаў. Усё гэта ён робіць дыхтоўна, на высокім літаратурным узроўні. Ужо на пачатку сваёй творчай дзейнасці малады паэт у рамантычна прыўзнятых вершах пісаў аб тым, што яго хвалюе — пра нялёгкія армейскія будні авіятараў, якія жывуць на зямлі і бясконца ўлюбёныя ў неба, у любую хвіліну гатовыя па трывозе абараніць яго. Слова ў пачынаючага літаратара было сваё, адкрытае ім у глыбіні народнай мовы.
У такіх яго вершах, як "Праводзіны", "Ты на золку мяне разбудзіць шкадавала" і іншых Ул. Паўлаў здолеў навесці чытача на сур'ёзны роздум і развагу:
Нарадзіўся я ў той старане,
Дзе таполі да самага неба.
Там з дарогі, як госця, мяне
Сустракаюць і соллю, і хлебам.
Там пад вечар на ўзлессі пгухім
Адшукаю зарослую сцежку.
Чэрвень дол дзеразой,
Нібы коўдрай зялёнаю, выслаў
Вестку птушкі лясныя
Разнеслі ў глухія куткі:
Едуць людзі,
Едуць
Да вострава Зыслаў —
У Замошшы маім паміраюць мужчыны.
Нібы тыя дубы пасярод пажарніц,
Узмахнуўшы здаровай яшчэ верхавінай,
У камлі надламаўшыся, валяцца ніц.
Не танцаваць "Лявоніху" ў Замошшы,
Не біць бы бубну ў прыцемках, калі б
У паграбах не мелі мы той ношы,
Імя якой — галоўны наш калібр.
Я стаптаны быў капытамі.
Я быў з торбаю, з дзедавай кульбай.
I ў мяне гэта людзі пыталі: "Скуль ты?"
Я адтуль, дзе Залессі, Замошшы
Пахнуць грушамі і грыбамі,
Дзе спрадвеку людзей харошых
Называюць сябрамі.
Не трэба слязы ні адкрытай, ні ўпотай
Ні родных, ні блізкіх.
За вескай Замошша сабралася рота
Пад абеліскам.
Часцей, чым вадою, іх умывала
Крывёю і потам.
Імёны, імёны на вечным прывале —
Іх цэлая рота.
Аб грамаду купчастую прысад
Абломваюцца ветраныя далі.
То нашы продкі каля нашых хат
Клянамі і бярозамі пасталі.
За Любанем растуць баравікі —
У негрыбную пору вестку чую.
Ну, як я з ёю ноч пераначую,
Калі цяпер пайшоў бы напрасткі
Сэрца ўзрушыць у любой далі
Успамінаў колкая пароша.
Самым прыгажэйшым на зямлі
Мне здаецца роднае Замошша.
У хаце той, дзе нарадзіўся я,
Прыгадваецца кожны раз нязменна
Адчаю побыт бежанска-ваенны:
На кожны кут — Асобная сям'я.