Вясна малюе акварэлі.
А фарбы чыстыя, як слёзы,
I вецер лёгкія арэлі
Прыладзіў у галлі бярозы.
И неудивительно, что в основе поэтического творчества лежит прежде всего искреннее желание открыть свою душу, свой внутренний мир, щедро поделиться с читателем, как с близ¬ким другом, переживаниями, житейской мудростью, создавая яркие и полнокровные художественные образы. По этой самой причине даже известные прозаики вдруг активно «внедряются» в жанр поэзии. И вот появляется один поэтический сборник, другой...
Густой збажыноюкрасюць палеткі...
Радзіма мая — гэта ты!
Твае гэта долы,твае гэта гаці.
Мяне сустракаешпяшчотна, як маці.
Радзіма мая — гэта ты!
Даруй жа, што гэтак я рэдка бываю
Павер мне — ніколі не забываю,
Радзіма мая, я цябе.
Жанчына, бы птушка, у познім акне.
I зложаны крылы ў яе на спіне.
Яна пазірае наросхрыст дарог,
Кагосьці чакае на родны нарог.
Ёй здому не выйсці—там сніць немаўля?
Ці нозніцца муж, ці сынок загуляў?
I нібыта ў клетцы, ў пакоі яна,
Уяўныя краты — то рама вакна.
Трывожацца чайкі на шызай еадэе,
А ў сэрцы тчымота: не стацца б бядзе...
Жанчыж, бы птушка, у нознім акне,
О, як знаёма ўсё тваё мне.
I нават наяве, а не ўва сне,
Баляць яшчэ крылы мае на спіне .
Іду, іду... іду... Куды?
Іду праз чорныя брады.
Дарогу сваю мераю
Тваёй любоўю й вераю.
Іду, іду... я напрасткі.
Іду праз рэчкі і масткі.
Цяпер дарогу мераю
Сваёй любоўю й вераю.
Іду, іду... я праз бяду,
Праз неспадзеўную нуду.
I веру — шчасце ўсё ж знайду.
Іду я ў мроі твае й сны
3 тае вясны, з тае вясны.
Я вянок пусціла па рацэ.
I здалёк праводзіла вачыма.
Першы пацалунак на шчацэ —
Як апёк... Утойваць немагчыма.
Наша стрэча мроіцца ўсё мне.
Мы ідзём квяцістымі лугамі,
Радуемся сонцу і вясне.
Неба васільковае над намі.
I рука шчаслівая ў руцэ.
Росны луг уранку зябка-волкі.
...Я вянок пусціла па рацэ.
Па Арэсе ён даплыў — да Волгі. Да зместу