Пракоп Адзярыха быў адным з тых першых камунараў, якія разам з Эмануілам Модзіным, Фёдарам Коўрыкам, Цімафеем Смірновым, Паўлам Калыска і іншымі прыйшлі ў 1927 г. на Мар'інскае балота, каб будаваць там камуну, ладзіць новае жыццё. Гэта пра яго пісаў Янка Купала ў паэме «Над ракой Арэсай» :
Да саўгаса «Сосны»
Па балоце — рэйкі, —
Гэта ад камуны
Йдзе вузкакалейка.
Правялі ўдарна
Па даўгім абшары
Зімою мінулай
Яе камунары...
Строіў Адзярыха
Для працоўных масаў —
Чырвонаармеец
Адстаўны да часу.
Не вучыўся ў ВТУЗах.
Не быў інжынерам,
Камунар быў толькі,
На аўто шлях мерыў...
Па ўсіх правілах інжынернай навукі праклаў самавук Пракоп Адзярыха чыгунку па дрыгвяністым балоце. Камісія, якая прыехала прымаць работу, не давала веры: без спецыялістаў, без навуковых разлікаў выканана складаная і адказная работа! Але па вузкакалейцы ішлі цягнікі — і гэта была рэальнасць...
Уся справа ва ўмелых і надзвычай працавітых руках камунараў, якім на пракладцы вузкакалейкі задаваў тон Пракоп Адзярыха. Адзярыхі прыехалі ў Камуну з-пад Слуцка, калі пачулі пра саўгас, загарэліся жаданнем будаваць яго. У малазямельнага селяніна Пятра Адзярыхі было трое сыноў: Пракоп, Адам і Васіль, а таксама дачка Ефрасіння. Пракоп праславіўся ў камуне сваёй шчырасцю і адданасцю ў рабоце, працавітасцю і кемлівасцю. У яго сапраўды быў талент у любой рабоце. Васіль быў ваенным лётчыкам, ім ганарылася ўся Камуна. Ён згарэў на сваім самалёце ў першыя дні вайны. Адам разам з сваёй маладой жонкай Алёнай былі трактарыстамі, прафесія іх на той час лічылася вельмі пачэснай і ганаровай... Загінуў Адам Адзярыха ў 1941 г., абараняючы Маскву.
Трагічны лёс выдаўся герою купалаўскай паэмы Пракопу Адзярысе. Па ілжываму даносу ён быў арыштаваны ў 1937 г. і бясследна знік у гулагаўскіх засценках... Сыны яго, Іван і Канстанцін, застаўшыся сіротамі, хапілі нямала ліха ў дзяцінстве, а пасталеўшы, працавалі на тых палях, што адваёўваў у багны іх бацька. Дачка Пракопа Ніна ў гады вайны была сувязной партызанскага атрада на Любаншчыне.
...Адзярыхі, як і ўсе лепшыя сыны айчыны, аддалі жыццё за радзіму з верай у яе будучыню...
Да саўгаса «Сосны»
Па балоце — рэйкі, —
Гэта ад камуны
Йдзе вузкакалейка.
Правялі ўдарна
Па даўгім абшары
Зімою мінулай
Яе камунары...
Строіў Адзярыха
Для працоўных масаў —
Чырвонаармеец
Адстаўны да часу.
Не вучыўся ў ВТУЗах.
Не быў інжынерам,
Камунар быў толькі,
На аўто шлях мерыў...
Па ўсіх правілах інжынернай навукі праклаў самавук Пракоп Адзярыха чыгунку па дрыгвяністым балоце. Камісія, якая прыехала прымаць работу, не давала веры: без спецыялістаў, без навуковых разлікаў выканана складаная і адказная работа! Але па вузкакалейцы ішлі цягнікі — і гэта была рэальнасць...
Уся справа ва ўмелых і надзвычай працавітых руках камунараў, якім на пракладцы вузкакалейкі задаваў тон Пракоп Адзярыха. Адзярыхі прыехалі ў Камуну з-пад Слуцка, калі пачулі пра саўгас, загарэліся жаданнем будаваць яго. У малазямельнага селяніна Пятра Адзярыхі было трое сыноў: Пракоп, Адам і Васіль, а таксама дачка Ефрасіння. Пракоп праславіўся ў камуне сваёй шчырасцю і адданасцю ў рабоце, працавітасцю і кемлівасцю. У яго сапраўды быў талент у любой рабоце. Васіль быў ваенным лётчыкам, ім ганарылася ўся Камуна. Ён згарэў на сваім самалёце ў першыя дні вайны. Адам разам з сваёй маладой жонкай Алёнай былі трактарыстамі, прафесія іх на той час лічылася вельмі пачэснай і ганаровай... Загінуў Адам Адзярыха ў 1941 г., абараняючы Маскву.
Трагічны лёс выдаўся герою купалаўскай паэмы Пракопу Адзярысе. Па ілжываму даносу ён быў арыштаваны ў 1937 г. і бясследна знік у гулагаўскіх засценках... Сыны яго, Іван і Канстанцін, застаўшыся сіротамі, хапілі нямала ліха ў дзяцінстве, а пасталеўшы, працавалі на тых палях, што адваёўваў у багны іх бацька. Дачка Пракопа Ніна ў гады вайны была сувязной партызанскага атрада на Любаншчыне.
...Адзярыхі, як і ўсе лепшыя сыны айчыны, аддалі жыццё за радзіму з верай у яе будучыню...
В. Ф. Рыгораў