Успамінаюцца 20-я гады, вёска Таль, куды я быў накіраваны Бабруйскім акружным камітэтам ЛКСМБ для арганізацыі камсамольскай работы. Тут была найболын шматлікая і баявая ва ўсёй акрузе камсамольская ячэйка, створаны піянерскі атрад. Камсамольцы арганізоўвалі для юных ленінцаў летнія піянерскія лагеры, у якіх працавалі піянерважатымі. Сродкі выдзяляў сельскі савет. Работа з дзецьмі лічылася галоўнай у камсамольскай ячэйцы. Вялікую дапамогу ў гэтым сельскім камсамольцам аказвалі любанскія актывісты — памятаю настаўніка Хініча, членаў бюро райкома камсамола Сямёна Сухана, Фаму Падліпскага, Шкляра з Асаўца.
Неяк мне прыйшлося выступіць з дакладам аб камуністычным выхаванні дзяцей перад удзельнікамі настаўніцкага семінара. Педагагічныя кадры ў той час складаліся ў асноўным з тых, хто яшчэ да рэвалюцыі закончыў семінарыю або настаўніцкія школы. Не ўсе разумелі свае задачы ў выхаванні новага чалавека, не прымалі ўдзел ў камсамольскай рабоце. Тут мне дапамог настаўнік Іван Гарбаленя. Ён прапанаваў правесці сумесны семінар настаўнікаў і піянерскіх важатых.
Перад ад'ездам з Любані на адным са сходаў моладзі мястэчка ішло абмерка ванне стварэння камсамольскага клуба. Да гэтага часу для правядзення розных мерапрыемстваў і сходаў наймалі прыватную кватэру ці выкарыстоўвалі Народны дом. У мястэчку было некалькі сінагог. Моладзь прапанавала выкарыстаць адну з іх. Нас падтрымаў райком партыі і райвыканком, але патрэбна было зрабіць гэта так, каб не выклікаць незадаволенасці з боку вернікаў. На дапамогу прыйшла яўрэйская моладзь. У адзін з кірмашных дзён пасля кароткага мітынгу юнакі і дзяўчаты накіраваліся да сінагогі і павесілі шыльду: «Маладзёжны клуб».
Нядоўга прыйшлося працаваць на Любаншчыне. Хутка прызвалі ў Чырвоную Армію, але гэты перыяд быў для мяне вялікай палітычнай школай.
Неяк мне прыйшлося выступіць з дакладам аб камуністычным выхаванні дзяцей перад удзельнікамі настаўніцкага семінара. Педагагічныя кадры ў той час складаліся ў асноўным з тых, хто яшчэ да рэвалюцыі закончыў семінарыю або настаўніцкія школы. Не ўсе разумелі свае задачы ў выхаванні новага чалавека, не прымалі ўдзел ў камсамольскай рабоце. Тут мне дапамог настаўнік Іван Гарбаленя. Ён прапанаваў правесці сумесны семінар настаўнікаў і піянерскіх важатых.
Перад ад'ездам з Любані на адным са сходаў моладзі мястэчка ішло абмерка ванне стварэння камсамольскага клуба. Да гэтага часу для правядзення розных мерапрыемстваў і сходаў наймалі прыватную кватэру ці выкарыстоўвалі Народны дом. У мястэчку было некалькі сінагог. Моладзь прапанавала выкарыстаць адну з іх. Нас падтрымаў райком партыі і райвыканком, але патрэбна было зрабіць гэта так, каб не выклікаць незадаволенасці з боку вернікаў. На дапамогу прыйшла яўрэйская моладзь. У адзін з кірмашных дзён пасля кароткага мітынгу юнакі і дзяўчаты накіраваліся да сінагогі і павесілі шыльду: «Маладзёжны клуб».
Нядоўга прыйшлося працаваць на Любаншчыне. Хутка прызвалі ў Чырвоную Армію, але гэты перыяд быў для мяне вялікай палітычнай школай.